94. ΔΑΝΕΙΑ ΑΓΩΝΑ, 2011

ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

      Η Ελλάδα γεννήθηκε με ένα δάνειο και πέθανε με ένα άλλο. Όπως ξέρουμε, τα Δάνεια του Αγώνα δεν έφτασαν ποτέ στον αγώνα. Όμως, είχαν μια αναμφισβήτητη θετική συνέπεια: το υπό σύσταση νεοελληνικό κράτος αναγνωριζόταν, μ’ αυτόν τον τρόπο, διεθνώς και επισήμως. 190 χρόνια μετά, τα Δάνεια του Μνημονίου δεν θα φτάσουν, και πάλι, στον δανειολήπτη (αφού τα εισπράττουν αμέσως οι παλιοί δανειστές). Όμως, τα Δάνεια του Μνημονίου έχουν μια αντίθετη προς τα Δάνεια του Αγώνα συνέπεια: το γερασμένο κράτος, με την υπογραφή της σχετικής δανειακής σύμβασης, απώλεσε την εθνική κυριαρχία του και πέθανε. Τα κατάφεραν και τα καταφέραμε!

      Στην παρούσα δανειακή σύμβαση, ρητοί όροι αναφέρονται (1) σε «ανεπιφύλακτη» αποδοχή, εκ μέρους του δανειολήπτη, κάθε πρόβλεψης του δανείου (με ρητή παραίτηση από την «εθνική ασυλία»), (2) σε αποκλεισμό κάθε δυνατότητας «συμψηφισμού», εκ μέρους του δανειολήπτη, με απαιτήσεις (π.χ. έναντι ενός παλιού, κατοχικού δανείου), (3) σε ένα εκτός σύμβασης κείμενο, το «Μνημόνιο Συνεννόησης» - που καλύπτει το σύνολο της οικονομικής πολιτικής, (4) σε καταλυτική ποινική ρήτρα αν αθετηθεί ένας οποιοσδήποτε όρος του (εξω-συμβατικού) «Μνημονίου», (5) σε καταλυτική ποινική ρήτρα αν καθυστερήσει μια τοκοχρεωλυτική δόση λίγες ημέρες, (6) σε δυνατότητα μεταβίβασης της δανειακής απαίτησης του δανειστή σε ένα τρίτο κράτος χωρίς να ερωτηθεί ο δανειολήπτης. Γίνεται κατανοητό ότι είναι δυνατός κάθε συνδυασμός αυτών των όρων: π.χ. η μεταβίβαση από ένα δανειστή σε ένα τρίτο (π.χ. εχθρικό) κράτος μιας δανειακής απαίτησης έναντι της χώρας μας και, ακολούθως, η επίκληση μιας οποιασδήποτε διάταξης του Μνημονίου, που ενδεχομένως δεν τηρείται επακριβώς, με αποτέλεσμα ένα συνολικό ποσό να γίνει «άμεσα απαιτητό» από το τρίτο (εχθρικό) κράτος. Είναι αυτονόητος και ο ακόμη πιο επιθετικός συνδυασμός του «άμεσα απαιτητού» του δανειστή με το «ανεπιφύλακτο» του δανειολήπτη, που σημαίνει άνευ όρων παράδοση του δανειολήπτη στον όποιον δανειστή.

      Το ζήτημα πια δεν είναι οικονομικό ή πολιτικό, αλλά, όπως κάθε 25^η Μαρτίου σε τούτη ’δώ την έρημη χώρα, εθνικό. Και μπορεί να μη ξέρουμε αν η Επανάσταση του ’21 ξεκίνησε στην Αγία Λαύρα ή την Καλαμάτα, ξέρουμε όμως ότι όλη αυτή η ταραχώδης ιστορία τελείωσε άδοξα στις Βρυξέλες, 190 χρόνια μετά. Καλή πατρίδα, τώρα!

      Τα πράγματα, βεβαίως, δεν είναι τόσο απογοητευτικά όσο φαίνονται. Πέραν των παρακαταθηκών της ηρωικής Εξόδου του Μεσολογγίου αλλά και του σπουδαίου ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματός μας, υπάρχουν πλείστα όσα νομικά όπλα. Η εκτεταμένη διεθνής δανειακή σύμβαση δεν έχει την αναγκαία κύρωση της Βουλής. Ακόμη, όμως, και αν την είχε, η Βουλή αυτή στερείται νομιμότητας, αφού η πλειοψηφία της εξελέγη υποσχόμενη εντελώς άλλα πράγματα. Η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να καταγγείλει τους δανειστές ως καταχρηστικώς επωφελούμενους από την αδυναμία μιας χώρας. (Υπάρχει σχετική διεθνής νομολογία.) Ως δε προς τους αναμενόμενους, σ’ αυτή την περίπτωση, εξωτερικούς εκβιασμούς στο Αιγαίο, αυτοί υποσκελίζονται από ό,τι πράγματι διακυβεύεται με τους όρους του «άμεσα απαιτητού» και του «ανεπιφύλακτου» της παρούσας δανειακής σύμβασης. Όσοι υποστηρίζουν ότι η τυχόν συνεκμετάλλευση του Αιγαίου προσβάλλει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα παραβλέπουν ότι η υπογραφείσα δανειακή σύμβαση καθιστά δυνατή όχι την συνεκμετάλλευση, αλλά την αποκλειστική εκμετάλλευση εκ μέρους του όποιου (φιλικού ή εχθρικού) δανειστή κρίνει ότι δεν ικανοποιείται άλλως.

Ενημέρωση 23/3/2011